《流浪儿》Liû-lōng-jî
文莺Bûn-ing
行到稀微小路边
kiânn kàu hi-bî sió lōo-pinn
冬风冷吱吱
tang-hong líng-ki-ki
凄凉的月光暝
tshe-liâng ê ge̍h-kng-mî
引阮心伤悲
ín gún sim siong-pi
啥人会同情
siánn-lâng ē tông-tsîng
阮无依无倚的女儿
gún bô-i-bô-uá ê lú-jî
孤单踮在他乡里
koo-tuann tiàm-tsāi thann-hiunn-lí
怎样活落去
tsuánn-iūnn ua̍h--lo̍h-khì
阮是歹命的女儿
gún sī pháinn-miā ê lú-jî
可怜的女儿
khó-lîn ê lú-jî
自细汉就离开
tsū suè-hàn tō lī-khui
爸母的身边
pē-bú ê sin-pinn
有时阵在梦里
ū-sî-tsūn tsāi bāng-lí
看见可爱的乡里
khuànn-kìnn khó-ài ê hiunn-lí
虽然想欲转来去
sui-jiân siūnn-beh tńg--lâi-khì
毋知对佗去
m̄-tsai tuì toh khì
天顶月娘照着阮
thinn-tíng ge̍h-niû tsiò tio̍h gún
苦命流浪儿
khóo-miā liû-lōng-jî
若看着别人
nā khuànn-tio̍h pa̍t-lâng
咧幸福过日子
leh hīng-hok kè ji̍t-tsí
有时阵也会来
ū-sî-tsūn iā ē lâi
怨叹运命遮尔歹
uàn-thàn ūn-miā tsiah-nī pháinn
总是希望有一日
tsóng--sī hi-bāng ū-tsi̍t-ji̍t
会得回乡里
ē-tit huê hiunn-lí